ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

Σύμφωνα με την Τζάννη Μ.,(1992), σημαντικό ρόλο στην κοινωνικοποίηση στις σύγχρονες κοινωνίες παίζει το σχολείο, ξεκινώντας από την προσχολική αγωγή και συνεχίζοντας στις άλλες βαθμίδες. Το διαφορετικό περιβάλλον που εμφανίζεται για πρώτη φορά, από άποψη σύνθεσης, στο παιδί και η λειτουργία του, διαφέρει τελείως από το οικογενειακό περιβάλλον και εκεί εστιάζεται η δυσκολία προσαρμογής του παιδιού στην πρώτη του αυτή κατάκτηση, η οποία είναι σημαντική στην εξελικτική του πορεία.
Η βασικότερη από τις πολλές έννοιες σ’ αυτή την ηλικία των πέντε ετών είναι η καλύτερη κατανόηση και σε ευρύτερο επίπεδο της αντίληψης «υπάρχω, άρα συνυπάρχω» ομαδοποιούμαι σε ομάδα και εντάσσομαι σε επίπεδο κανόνων.
Στην αρχή κάθε σχολικού έτους όλες οι Νηπιαγωγοί αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα προσαρμογής των παιδιών, κυρίως τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Μπορούμε να πούμε πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με την παιδοκεντρική συμπεριφορά των γονιών, η οποία είναι προσανατολισμένη-ξεφεύγοντας από τα φυσιολογικά πλαίσια πολλές φορές- στις προσωπικές ανάγκες των παιδιών τους.
Ο βαθμός υπερπροστασίας τους προς τα παιδιά τους, είναι τόσο μεγάλος που δημιουργούν πρόβλημα στην ομαλή προσαρμογή και στην απόκτηση της αυτονομίας τους. Αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο ποσοστό εξαρτημένων παιδιών, τα οποία νιώθουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα φοβικά συναισθήματα-αρνητικά έναντι του σχολείου.
Σύμφωνα με την Καπάτου Α. (1999), μερικές φορές η άρνηση του παιδιού είναι τόσο έντονη που μας δημιουργεί την εντύπωση ότι αδιαφορεί για κάθε σχολική δραστηριότητα και αν δε δούμε βαθύτερα, κάτι που το διαπιστώνουμε κι εμείς στην πράξη, οι γονείς τους προβάλλουν τα δικά τους συναισθήματα στη φοίτηση του παιδιού τους, επειδή και οι και οι ίδιοι πιθανώς είχαν αντιμετωπίσει δυσκολίες. Μια από τις χαρακτηριστικότερες φράσεις που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν μια αρνητική συμπεριφορά του παιδιού τους, είναι: « είναι μικρός/ή ακόμα ή παιδί είναι».
Η ενημέρωση και η επικοινωνία με τους γονείς από τις Νηπιαγωγούς με την οργάνωση συγκεντρώσεων τόσο σε ομαδικό επίπεδο όσο και σε ατομικό, θα βοηθήσει πολύ στην αντιμετώπιση των προβλημάτων προσαρμογής. Ο σημαντικός ρόλος του Νηπιαγωγείου θα πρέπει να τονιστεί στις συναντήσεις-συζητήσεις των γονέων και των Νηπιαγωγών και να εξαλειφθεί τελείως η παρεξηγημένη εικόνα του ως baby parking ή παιδικό σταθμό.
Το πρώτο βήμα προσέγγισης είναι η παρουσίαση του αναλυτικού προγράμματος του Νηπιαγωγείου και η μεθοδευμένη προσέγγισή του σε γνωστικά αντικείμενα, μέσα από δημιουργικούς και παιδαγωγικούς τρόπους που κεντρικό ρόλο έχει το παιδί, αναπτύσσοντας έτσι την μαθησιακή αλλά και συναισθηματική του ανάπτυξη.
Στις συζητήσεις με τους γονείς θα πρέπει να τονίζεται ο σημαντικός ρόλος που παίζουν οι ίδιοι στην προσαρμογή του στο σχολείο, διότι θεωρούνται οι πρώτοι του «δάσκαλοι», αφενός με το να στηρίζουν την προσπάθεια του παιδιού, να συναισθάνονται (ενσυναίσθηση) και να συνομιλούν για τα προβλήματά του, ρωτώντας το για ποιο λόγο νιώθει στεναχωρημένο ή δεν θέλει να πάει στο σχολείο και αφετέρου να το ενθαρρύνουν στον αγώνα που καταβάλει, χωρίς να ξεχνούν ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στο έργο των Νηπιαγωγών, ούτε να επιδιώκουν να τις υποκαταστήσουν. Το κλειδί στη φάση αυτή λέγεται συνεργασία. Η κοινωνική ενίσχυση από τη Νηπιαγωγό, με συζητήσεις και επιδοκιμασίες, τονώνουν ηθικά το παιδί για κάθε του προσπάθεια, λειτουργούν ως ενισχυτές (συμπεριφοριστική παρέμβαση). Επιτυγχάνεται έτσι και αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη του απέναντί της.
Τέλος, η ένταξη του παιδιού στην ομάδα αποτελεί κυρίαρχο στόχο για τη Νηπιαγωγό, διότι έτσι θα έχει επιτευχθεί η προσαρμοστικότητα του παιδιού. Προσαρμοστικό παιδί σημαίνει πως έχει κατακτήσει τις ιδιότητες αυτές στον χαρακτήρα του αναπτύσσοντας στρατηγικές, ξεκινώντας από αυτή την κρίσιμη ηλικία των πέντε-έξι ετών, μαθαίνει να θέτει μη στνειδητά στην αρχή σαφή όρια του «εγώ» και διατηρεί παράλληλα μια ενσυναισθητική στάση βρίσκοντας καταφύγιο σε άτομα που εμπιστεύεται, όπως π.χ. στην αγαπημένη του Νηπιαγωγό.

Www.dislexia.gr (Σχοινά Λιάνα Ψυχολόγος MSc)